استفاده از قطعات کوچک کاشیِ تراشیده شده تحت عنوان «مُعرق‌کاری» نخستین بار در مراغه و در سدۀ ۶ هجری‌قمری پدیدار شد. نتایج به دست آمده از مطالعۀ آثار قدیم معماری ایرانی حاکی از آن است که این روش از کاشیکاری، در دورۀ سلجوقیان بیشترین بالندگی را در ایران به خود دیده است. هنرمندان عهد سلجوقی موفق شدند اجزای اَشکالِ معرق را نسبت به نمونه‌های پیشین کوچک‌تر کنند و ظریف‌ترین و زیباترین اشکال هندسی را در مجموعه‌ای از رنگ‌های هماهنگ و براق
(که فقط در فنون صنایع شرقی به خصوص ایرانی دیده می‌شوند) نمایش دهند.
در این روش، قطعات کاشی‌های لعاب‌داده شده به صورت اشکال هندسیِ منظم و با اندازه‌های معین، بریده و با در نظر گرفتن رنگ‌های مختلفِ لعاب، طبق نقشه‌ای به دقت پهلوی هم چیده می‌شوند و تصویر نهایی را شکل می‌دهند.
