پابلو رِنوزو
هنرمند و طراح آرژانتینی - فرانسوی (تولد، 1955)
در سیزده سالگی در سفر دوم خود به پاریس، هنر مجسمه سازی را به‌عنوانِ منبع الهام کشف کرد. در سال ۱۹۷۸، در ۲۳ سالگی، به‌دلیل خفقانِ سیاسی، آرژانتین را ترک و در فرانسه اقامت گزید. مدتی برای شرکتِ طراحی مبلمان هِرمان میلر در آمریکا کار کرد و زمانی مدیر هنری شرکت اِل وی اِم اچ شد. احجام و مجسمه‌ها از کودکی مانند راهنمایی، هدایتش کرده‌اند و شور و شوقِ آفرینشهای هنری چون جستجو و کنکاشی در زندگی‌اش جاری بوده و عقب ننشسته‌اند. بسیاری از آثارِ این هنرمند، تصرف در شکلِ عمومیِ صندلیها و نیمکتها به قصدِ افزودنِ مفهوم بر وجه صرفاً تزیینی یا کاربردی این اشیاء بوده است. رِنوزو از سال ۲۰۰۴ کار و آفرینش هنری روی صندلی شماره‌ی ۱۴ را آغاز کرد. شیء‌ای که به شمایلی در طراحی مبلمان مدرن تبدیل شده است. او با از میان بردن وجه کاربردیِ صندلی و برجسته کردنِ دو وجه دیگر، یعنی صورتِ نمادین یا سمبلیک و صورتِ زیبا‌شناسی آن، به‌طور متمرکز، آثار جالبی خلق کرده است.
شخصی که اجازه می‌دهد تا هنر جای بزرگی را در زندگی‌اش اشغال کند، باید از قفسِ طلایی سکون و آرامش بگریزد، زیرا ذهن بسته نمی‌تواند آسمانِ پروازِ هنر باشد. نزدیک شدن و گفتگو با آثار رِنوزو، انتظار ما از صورتِ منطقی و تعریف شده‌ی اشیاء را مخدوش می‌کند. به‌طور معمول وقتی روی صندلی یا نیمکتی می‌نشینیم، خود را به شیء تحمیل می‌کنیم، آثار رِنوزو اما منفعل و خاموش نیستند، آنها مانند موجوداتِ ذی‌جان و ذی‌شعور با محیطِ خود در ارتباط‌اند و اجازه نمی‌دهند تا مخاطب تمام وجود خود را با خودخواهی بر آنها تحمیل کند.